I kveld hadde vi ei minnereise basert på bilder Helge hadde scanna. Vi har ikkje vore systematiske i å legge bilder inn i album, så det vart ei litt hulter-til-bulter-reise, men det kan ein gjere når det bare er minnereiser og ein ikkje skal flytte seg fysisk.

Før vi fekk digitale kamera, måtte vi jo bruke film, og den måtte framkallast. Då kunne det gå ei stund mellom kvar gong vi tok bilde, og hadde vi kjøpt ein film med 36 bilder, kunne det gå år før alle var tekne og filmen kunne framkallast. Så vart det jo ei desto større overrasking når ein såg kva ein hadde teke bilde av.

Dei bildene vi såg på i kveld, var det far som hadde teke, så der er det situasjonar vi ikkje kjende til også, til dømes når dei var på turar etter at vi var vaksne og hadde flytta for oss sjølve. Men mange var frå besøk hos familie eller venner, og der kunne vi jo kjenne folk.

Det er viktig å ta vare på bilder, sjølv om vi ikkje kjenner alle som er på dei, kan andre sjå og kjenne. Det ser vi til dømes når det blir sendt inn bilde til ei avis med spørsmål om hjelp til å finne ut kven som er fotografert. Då vil ein ofte få hjelp av andre avislesarar.

Under ser du eit slikt bilde. Det er truleg frå ein fødselsdag . Det er teke heime i stova vår på Ålgård og eg har kontroll på namna på tre av personane. Frå venstre sit Ola Hetland, Henrik Haugland og Torger Brekken . Men kven er den siste? Det lurer eg på. Kan hende er det ein som les bloggen og kjenner han att. Då hadde eg vore glad for svar, anten via facebook eller telefon.

Pandemien lurer bak det meste vi snakkar om. I kveld snakka eg med Aud Sunniva Fuhr i Kommunen informerer, og vi måtte jo innom temaet, men ho var oppteken av andre ting også. Ein kan samlast inntil 10, så kommunestyremøta må vere digitale, men utvalsmøta hadde vore i fysisk form sist veke, Det gjer noko med dynamikken når ein kan møtast fysisk som ein ikkje kan få digitalt.

Svein Inge Olsen har kome med ny bok: Den siste av dei gamle. Den handla om Bjørgulv Myhola, som var oldefar hans. Boka sitt første opplag var alt utseld, det meste var bortbestilt på førehand. Eg fekk vite at det kjem nytt opplag, Du er den første som får vite det, sa han og tenkte ikkje på at alle lyttarane også fekk vite det i sama stunda.

I samtalen med Johs. Bjørkeli om Cuba var nok pandemien det mest tydelege, for han og kona kom frå Cuba den dagen det stengte ned i fjor. Han har reist til Cuba kvart år i 15 år, først på reportasjereise for Fædrelandsvennen, sidan privat, han likar land og folk. Landet er blokkert av Vesten og får ikkje handle med andre enn land som Russland og China, så det er mykje fattigdom på landsbygda. Dei som har dollar, kan kjøpe det meste i dollarbutikkar, men det er jo bare dei rike som har det.

Til slutt snakka eg med Geir Daasvatn om den nye boka hans om Valle, ei vakker bildebok. Han har stoff til fleire bøker, før sommaren kjem boka om Bykle, då har han fullført ein etappe med bøker frå alle fire kommunane. Så undrar eg meg nok på kva neste etappe blir, det snakka han ikkje om no, kan hende får eg vite det seinare.

Å høyre på Thor Åmli i Valle Radio i kveld var ein fest. Eg måtte ringe til han etter sendinga og takke for programmet. Han var så sprudlande og positiv og fortalde både levande og kjenslevart om både oppturar og nedturar i livet.

Ikkje mange menn arbeider i barnehage, Thor arbeider no saman med 11 kvinner og 3 menn i barnehagen i Kristiansand, men fortalde at på landsbasis er det 90% kvinner. Akkurat som det er godt å ha kvinner på typiske mannsarbeidsplassar, dei gjer noko med miljøet, er det å ha menn på typiske kvinnearbeidsplassar.

Thor har slutta å vere klatrestativ, fortalde han. Då han arbeidde i Hylestad barnehage, før han hadde teke utdanninga si, var han det, og då måtte han legge seg ned og kvile etter arbeidsdagen. Det var slitsamt. Men leike, det likar han framleis. Å renne ned bakkane frå Berg i Valle er framleis ei stor glede, akkurat som det var å ake då han sjølv gjekk i barnehagen i Tosong to dagar i veka då han var liten.

Og så er naturen viktig for Thor. Han har slutta å ha på høyretelefonar for å hyre ein podcast når han går tur, no høyrer han heller på fuglekvitter og bekkesus, naturen sin musikk egjev ro i sjela og harmoni i sinnet.

Etter det eg skjøna, hadde Siri og Thor planlagt ein halvtime, men timen gjekk og tida flaug fort i godt selskap. Takk for at vi fekk lytte med på ein slik sprudlande samtale.

Eg har vore med i Bokklubben svært lenge og les gjerne gjennom medlemsbladet når det kjem. Men som regel hugsar eg på å avbestile boka, skulle eg fått alle bøkene dei sender ut, ville det knapt vore plass til meg sjølv her heime.

Sist gong gløymde eg å seie nei takk, og dermed er ei bok på veg i posten til meg no. Eg slo opp for å sjå kva bok det var og måtte nok erkjenne at eg ikkje hadde tenkt å bestille den, så no blir det ei overrasking kva som kjem og om ho er så bra som reklamen seier.

Men bøker er fint for å kunne leve seg inn i liv som kunne vore levd og å lære om både nye miljø og stader. Difor held dei stand, også i ei tid der det meste skjer elektronisk. Bøker gjev ei anna leseoppleving.

Så får det våge seg at det av og til kjem ei bok for mykje frå bokklubben.

Blant mange bøker eg har fått med meg opp gjennom åra er også Norsk kvinnelitteraturhistorie. Den er i tre bind med mange forfattarar som skriv og mange som er omtalt.

I dag kom eg til å slå opp i bind 3 og der fall augo mine på ein tekst om Anne Cath. Vestly, og då vart eg fengsla, for eg hugsa jo alle desse ungane ho fortalde om med namn som begynte på M: Morten, Mina, Milly, Mona, Mads, Marte, Martin og Maren, som alle leia kvarandre og Maren, som leia Ovnsrøret, hunden dei hadde.

Det var interessant å få eit litt meir heilskapeleg oversyn over alt ho hadde gjort: 600 radioprogram som har gått i utallege reprisar, 36 bøker som kom i til saman 260 opplag og i 12 utgjevingar i bokklubb vart det mange mange tusen lesarar over heile landet.

Ikkje bare var det mormor og dei åtte ungane i skogen, men det var også drabantbyfolk på Tiriltoppen, der mor var vaktmester, ho sprengde grenser for kva yrke kvinner kunne ha, las eg i boka.

Eg smilte for meg sjølv og spurde Reidun om hu hugsa alle namna på M. -Dei har eg lese mange gonger for ungane, sa ho. Det har kanskje Thor Åmli også. Tysdagskvelden fortel han om det å vere barnehagelærar til Siri i Valle Radio:

Tirsdag 13. april

18.15 Over en åpen bibel ved Odd Rannestad (Norea)

Nokre dagar no har eg vore med i ein dugnad på Wikipedia for å finne kjelder til kjeldelause artiklar. Då vi starta 1. april, var det laga lister med kjeldelause biografiar med til saman over 3000. Statistikken seier no at vi har lagt til over 800 kjelder, så det monar.

Det er ikkje mange setesdølar på desse listene, så anten er folk frå Setesdal ikkje på Wikipedia, eller så har eg ikkje kome til dei enno. Eg trur nok det er det første, det er jo difor eg har laga Setesdalswiki.

Wikipedia har eit nasjonalt og internasjonalt perspektiv, Setesdalswiki har eit regionalt perspektiv. Det er ganske mykje ein kan fange opp og få fram i lyset når ein leitar etter kjelder. Sjølv om mykje finst på Internett, må eg av og til ty til slikt eg kan finne i bøker. For vi trur at vi kan finne alt på google, men det er nok ikkje heilt tilfelle, i alle fall ikkje til no.

Når ein skal planlegge sendingi Valle radio, kan det av og til vere vanskeleg å få både idear og høve til å gjennomføre dei. Ting må falle på plass.

I dag tok eg ein prat med Siri Johannessen for å få nokre idear eg kanskje kunne bruke. Det var ikkje så mykje i Setesdølen i går som var relevant å spinne vidare på, sjølv om Hallvard T. Bjørgum sitt lesarbrev nok kunne høve.

Etter litt samtale om laust og fast slo det meg at det kunne vere ein ide å få med meg Svein Inge Olsen. Han har skrive bok om Bjørgulv Myhola og då eg ringte, var han svært positiv og ville gjerne vere med. Han heldt på å sende ut boka til alle som hadde bestilt, så det temaet var jo aktuelt.

Så kom eg til å tenke på at vi kunne ha eit innslag om Cuba. Jan Olsen sitt prosjekt har mange vener i Valle, men eg valde å ringe til Johs. Bjørkeli denne gongen og han fylgjer med på situasjonen på Cuba kvar dag, så vi kunne få ei kort oppdatering frå han.

Då hadde eg plass til ein sak til og kom til å tenke på at Geir Daasvatn har akkurat gjort ferdig ei bok om Valle i serien sin med bøker og tekstar frå Setesdal. Han ville også vere med, så plutseleg var heile timen frå 20 til 21 fylt opp. Det er godt å ha dette på plass før helga og sleppe å stresse sundag kveld og måndag morgon før annonsen skal sendast til avisa.

Denne gongen fall alt på plass. Vonar det vert ein variert kveld der mange vil høyre på.

I dag var det min tur til å dra til Hald internasjonale senter der vaksineringa i Mandal er lokalisert. Alt klokka 9 skulle eg vere der, og då vi kom dit, var eg glad at Reidun kjørte meg, for det var svært mange bilar og ikkje så lett å finne parkeringsplass. Men eg kunne bare gå ut av bilen og overlate slike problem til henne.

I døra vart eg møtte av ein venleg mann som tok imot. Eg hadde munnbind med meg, men er er jo ikkje særleg van med det, så eg fumla litt før eg fekk det på meg. -Den blå sida skal vere ut og den skinna skal vere opp til nasen, slik ja.

Så kom eg inn, sprita hendene og vart geleida gjennom ein korridor til eit avlukke eg skulle vente, men akkurat då kom ein ut av sin bås og eg kunne gå rett inn og sette meg. Så fekk eg av meg jakken, drog opp ermet og staden for sprøyta vart vaska, -no kjem det eit stikk. og så var det over.

Ein gul lapp fortalde at eg fekk stikket mitt klokka 9.00, så måtte eg sitte i 20 minutt saman med mange andre, men med god avstand. Deretter var det bare å kome seg ut og vinke på privatsjåføren min, og så gjekk turen heim att.

Mange klagar over at dei får vondt i skuldera etterpå. Det fekk eg også.

Diverre gløymde eg å ta bilde relatert til hendinga, så eg får heller avslutte med ei lita historie. På Sørlandet sykehus i Kristiansand hadee dei ein lege som presenterte seg slik for pasientar: -Jeg heter Rolf Brun Bie og nå skal jeg stikke deg.

I dag las eg forresten i avisa Lindesnes eit lesarinnlegg: Biene dør mens regjeringen ser på. Men eg har fått mitt stikk og sluppe unna enn så lenge.

I kveldens sending i Valle radio fekk vi høyre om ein idrett eg aldri hadde høyrt om før. Den kallast frisbeegolf og blir spelt på ein frisbeegolfbane som er etablert på Øyne like nord for Valle sentrum. Det var Sondre Rua Dokken og Andreas Bjørgum Forde som fortalde om idretten i sendinga i kveld, som Sondre hadde ansvar for.

På banen er det sett opp korger som ein skal kaste i, avstanden kan vere frå 50 til 200 meter og kvar korg har eit tal for kor mange kast ein skal bruke. Det mest vanlege i Valle er etter det eg forstod tre kast. Klarar ein det, blir det kalla par. målet er å gå rundt banen med 16 korger og så halde par, Då er ein ganske dyktig, trur eg.

I denne idretten er det ikkje tidtaking, ein treng vel heller ikkje gå heile banen om tida ikkje strekk til, men ein tur blir det, og Sondre, som har hatt eit engasjemnt for Turistforeningen i samarbeid med kommunen, likar når han kan få folk ut på tur, kort eller lang.

Eg fekk ikkje med meg kor mange det er som har gått runden, kan hende har dei ikkje nokon statistikk på det. Men om to eller fleire går saman, vil dei nok oppleve at munnhellet Ut på tur, aldri sur, kanskje både blir sanna og avsanna: Sur når ein bommar, blid når ein treffer eller når kameraten bommar. I Valle er det høve til litt ekstra av begge deler ettersom ein må kaste over Otra for å kome til ei av korgene.

Wikipedia har ein artikkel om dette. Der fann eg bildet av ei slik korg som ein skal treffe.

I kveld var det igjen sending i Valle Radio, denne gongen med påskepreg. i musikkvalet både i Siris musikktime og Niklos sitt Postludium. Der fekk vi høyre

Herrmann Finck (1527.1558): Christ ist erstanden. Motett for femstemmig kor. Ensemble Alte Musik Dresden, Bläser-Collegium Leipzig dirigert av Lüdger Remy

Dietrich Buxtehude (1637-1707): Erschienen ist der herrliche Tag. Hans Helmut Tillmanns på orgelet i Lübecker Dom

Gottfried August Homilius (1714-1785): Christ lag in Todesbanden. Gunnar Nordenfors på orgelet i Västerås domkyrka

Felix-Alexandre Guilmant (1837-1911): Offertorium over O Filii et Filiiae, op. 49.nr.2. Robert Delcamp på orgelet i All Saints Chapel of the University of the South, Sewanee, Tennesse

Staffan Björklund (1944-): Jubiloso frå orgelsyfonien Nirvana. Komponisten spelte sjølv på orgelet i Linköping domkyrka

Takk for musikken, Niklos og takk til Siri som formidlar så sjeldent og verdfullt program som kvelden i kveld, der vi også fekk høyre ein samtale med Geir Johannessen, om Hans Nielsen Hauge og om Åpne dørers bønneaksjon for verdens muslimer og ein variert sangtime med stort spenn og påskepreg.