I dag hadde eg ein time minst til morgonen der eg såg på Nederland zingt. Det er ein programserie som blir sendt på ein evangelisk TV-kanal i Nederland med opptak frå kykjer der folk kjem saman og syng salmer og evangeliske songar. Dei opptaka eg såg på, var nok gjort før koronasmitten kom, for kykjene var fullsette og sanggleda stor.

Slike salmesang-samlingar har stor verdi. Når mange folk møtest for å syngje saman, skapast det ein energi som eg knapt trur kan skapast på andre måtar.

I desse koronatider har det jo ikkje vore lov å samle meir enn 50, så det har nok ikkje vore råd å samle så mange folk til å syngje saman.

Fellessang er blitt mindre vanleg også i vårt sekulariserte samfunn. No ser at det til og med vert diskutert om ein skal ha musikk frå musikkanlegg i gravferder. Eg kan jo forstå det om ein tenkjer på at det er få som kan salmer lenger, og i gravferder skal ein helst synge salmer.

Men musikk frå musikkanlegg kan ikkje erstatte levande musikk, skapt der og då. Anten av ein solist, som syng ein sang den avdøde var glad i, eller av dei frammøtte som syng saman slik liturgien legg opp til.

I vår gjekk det ein serie på facebook der ein skulle syngje frå Mads Berg Skolesangbok. Framleis syng folk dei gamle sangane. Det er greitt å gjere opptak, men levande musikk er best.

Etter mange veker nesten utan regn, vart ei skikkeleg rotbløyte i dag. Det trur eg jorda likte, i alle fall alt som veks, likte det, for det grøne vart ekstra grønt og glinsande.

For meg har det ikkje så stor betydning, eg går helst mine daglege rundar inne, men min hyttenabo Hans reiste til bussen på Ime klokka 06.30 i dag på sykkel, med paraply. Han vil helst ikkje vekke Elin når han dreg, men ho henta han då han kom heim, då var det mykje regn.

I morgon har Reidun og Jean tenkt seg på tur til Farsund, så eg håpar at dei får høveleg ver, sjølv om det er meldt regn, endåtil mykje regn i natt og i morgon. Men det skulle vere meir vatn austover, så vonleg får dei høveleg ver på turen.

I grunnen bur vi på ein høveleg plass, det er ikkje nokon risiko for jordskred, slik vi har sett på TV det skjedde i Alta. Ei heil bygd raste i fjorden, truleg på grunn av mykje regn. Til all lukke var det ikkje folk i husa då det skjedde, dei var visst mest brukte til fritidshus, eller så var dei som budde der på skule eller jobb.  Det såg nokså vilt ut med alle materialane i flytande i fjorden, ein nabo hadde til og med filma det som skjedde.

Men vi treng ei god blanding av solskin og regn om det skal vekse og gro.

Vi har ein hyttenabo som endåtil er i familie. Hans Kyllingstad er gift med Elin og ho arva ein naboeigedom. I dag var dei innom ein tur og vi fekk ein god samtale som sette i gang mange tankar.

I går hadde dei vore i gravferda til Ånund Daasvand på Figgjo. Han var ei støtte i Ålgård baptistmenighet og vart heile 99 år gammal. Eg budde eit år på Figgjo og då gjekk eg på skule med sonen Tor i 7. klasse.

Vi snakka om mykje anna også, og då gjestene var gått, slo eg opp i Setesdalswiki, for eg meiner at Ånund var son til Johannes Daasvand, den kjende predikanten frå Hornnes. Han budde i Rogaland ein periode. Sidan vart han sekretær for Misjonssambandet sitt arbeid i Trondheim. I 1931 busette han seg på Mønnesland ved Mandal, det er like i nærleiken av der eg no bur. Som predikant i heimekrinsen fekk han stå i vekkingar, mellom anna i heimbygda Hornnes i 1934-35. I 1943 fekk han ansvar for bibelkursa som vart arrangerte på Drottningborg. I 1947 kjøpte han og kona seg hus på Strai, og her døydde han i 1955.

Sonen Arnold Daasvand vart ikkje prest, men tok teologisk utdanning og var lektor i Stavanger. Det er interessant å sjå historiske linjer, dei kan gje grunnlag for mange gode samtalar.

Når pinsehelga no er over, kan ein vel seie at det er kvardag att. Eit spørsmål sveiv forbi der ein lurte på kor lenge det var til nye raude dagar på kalenderen, om ein ikkje reknar med dei vanlege sundagane.

Etter det eg skjøner, må vi vel heilt til jul no for at det skal skje. Neste raude dag på kalenderen er vel juledag.

Det betyr ikkje at vi ikkje har fridagar i vente. Det er bare få veker att av skuleåret, dei som går på skule har vel tentamen og slikt no og lærarane har det travelt med å rette oppgåver. Men snart er det sommarferie. Ein skulle vore bjørn om vinterent og lærar om sommaren, er det nokon som seier. Men eg trur eigentleg ikkje dei meiner det, for i desse koronatider har mange opplevd at det å ha ein jobb å gå til, å kunne møte kollegaer i eit arbeidsfellesskap, det har sin eigen verdi.

Så når no kvardagane kjem som perler på ei snor, kan det vere godt å tenke på at det er godt å ha eit arbeid å gå til og så kan ein håpe at koronakrisa ikkje fører til alt for mange nedlagde arbeidsplassar.

Kvardagen blir kva ein gjer den til.

Telefonkiosken utanfor bygget der Valle Vaksenopplæring heldt til då eg og Øystein Berg var lærarar, det gamle heradshuset i Valle, var ein av 100 verna telefonkioskar.

I går dukka eit bilde eg tok av den opp på Facebook for tre år sidan, trur eg det var. Då fekk eg vite at mange av desse kioskane er blitt tekne i bruk til nye formål. Til no er det frå hausten 2019 opna fem lesekioskar i Hordaland, fire i Oslo, Vestfold og Rogaland,ein i Oppland og ein i Trøndelag. Til no er ingen slik lesekiosk opna i Agder.

Om prosjektet skriv Foreningen Les!:

Lesekiosk er et nasjonalt litteraturformidlingsprosjekt i regi av Foreningen !les støttet av Sparebankstiftelsen DNB. Prosjektet består i å fylle 100 vernede telefonkiosker med bøker og litterær aktivitet, for å tilgjengeliggjøre litteratur og gode leseopplevelser for det norske folk. 

Foreningen Les!skaffar bøkene, mendei treng ein som passar på. Det er som regel biblioteket på staden. No er biblioteket i Valle flytta frå sørsida av den gamle Valle Handel til nordsida i Sæbyggjen. Men det er ikkje lenger avstand enn at det burde vere råd å få lage ein lesekiosk i den gamle telefonkiosken.

I kveld har vi sett på gamle bilder. Når gamle bilder blir skannet, og deretter sendt til TV, kan flere enn to se på bildene og ha glede av dem. Når de ligger i en album, er det som regel ikke mulig. Da blir det to som sitter sammen og snakker om bildene.

I kveld var vi fem som kunne dele husets gamle bilder. Mange er fra våre foreldre og viser folk som vi ikke kan huske, for de hadde jo et liv med fotoapparat før vi ble født. Men mange kjenner vi. De kan vi tagge  og dermed gi ekstra informasjon om bildene.

De feste bildene i kveld var fra Reiduns familie, men plutselig dukket noen bilder fra Stokmarknes opp. Et av disse var tatt i sentrum og viser husmor Elsie Gunnarson, meg og Reidun, lærer Karl-Egil Johansen, dattera Heidi og kona Ursula Fehr Johansen.

Like etterpå fikk jeg informasjon om at Ursula døde fredag etter lengre tids sykeleie. Vi hadde sju år sammen på Stokmarknes sist på 1970-tallet og først på 1980-tallet og gledet oss over vennskapet, selv om vi ikke møttes så ofte lenger. Vi føler med Karl-Egil og barna i tapet og lyser fred over Ursulas gode minne.

Med artikkelen om Det glade fastland, ei bok av John Olav Larssen, runda Setesdalwiki i kveld eit nytt hundretal. Nå er det 91200 artiklar i nettleksikonet. I mai har vi klart å skrive 200 artiklar, om det kjem nokre nye i morgon, blir det over 200 endåtil. Eg trur neppe vi har klart å ha så stor produksjon på lang tid, før rekna eg om lag tre veker på 100 artiklar.

Men det er nok å skrive om. Folk og gardar er ein ting, men artikkelen som gjorde at vi runda eit nytt hundretal i kveld, var om ei bok. I den seinare tida har eg begynt å skrive om bøker av folk som er omtalt i leksikonet. Det er ikkje mi personlege vurdering som kjem til uttrykk i artiklane, men ein objektiv tekst om boka. Om det er innhaldsliste, tek eg den med, slik eg gjorde i artikkelen om Det glade fastland. Om den gjev grunnlag for artikkel, kan eg kanskje skrive med utgangspunkt i den røde lenka som då kjem fram, til dømes ventar truleg ein artikkel om Justøy bibelcamp etter at eg laga artikkelen om denne boka, for i den er det eit avsnitt om denne.

Av og til kan eg nok også skrive artiklar med informasjon frå ei bok der den gjev biografisk meirinformasjon, til dømes. Når Leonard Gudmundsen skriv om sitt liv som predikant i boka Glem ikke alle hans velgjerninger, kan det kome opplysningar som passar å ta med i biografien hans også. Men eg tenkjer at om den som finn noko interessant i innhaldslista, vil lese meir, bør ein heller låne boka via fjernlån på biblioteket, om då ikkje biblioteket skulle slumpe til å ha den i hylla si.

Å få reaksjonar på det ein skriv, er alltid hyggeleg. Ann-Toril Briksdal sin kommentar til stevet eg laga om Roy Bakke på bloggen tysdagskvelden, var fint å lese. Men å kve det sat lenger inne sjølv om eg har gått på kvedarkurs hos Kristen Bråten Berg og greitt kunne kve det for Reidun heime i stova. Å legge det ut på nettet er ikkje like enkelt.

For 40 år sidan lanserte eg ideen om å lage eit hurtigrutemuseum på Stokmarknes. Eg sat i kulturstyret i Hadsel kommune den gongen og meinte at eit slikt museum kunne ta vare på tradisjon og historie om både båtane og kysttrafikken, det nærma seg hundreårsjubileum for starten på Hurtigruten. Ideen vart lagt på is, men vart teken opp nokre år seinare og realisert i den gamle direktørbustaden, då med andre som ide-eigarar.

I dag leita Margunn i gamle aviser etter namnet mitt. Då dukka det plutseleg opp ei rekke avisoppslag som synte reaksjonar på ideen eg hadde den gongen. Mange likte ideen, men pengar var det smått med, så sjølv om det synte seg i avisoppslaga at ideen hadde vore lansert for mange, vart det ingen reaksjon.

Så er det desto meir gledeleg at turistar som i dag kjem til Stokmarknes med hurtigruta kan gå innom eit flott museum der ein endåtil at stilt ut ein båt på land, innebygd i eit glasshus.

Idear kan altså materialisere seg. Det må ein vel kalle reaksjonar.

Slik tenkte teiknaren Dan at reaksjonane var på kaia i Svolvær hausten 1980 då han publiserte teikninga i Lofotposten på side 5, 11. november 1980

Glem ikke alle hans velgjerninger er ei bok av Leonard Gudmundsen. Den kom ut i 1985 og kom sidan i fleire opplag. I 1990 kom ei ny bok, Gud har omsorg. Medan den siste boka er små andaktar, er den første minner frå 40 år som emissær, mest frå tida hans i Troms.

Den boka minna meg på det året eg var ungdomssekretær i Troms Indremisjon, akkurat som han var. Eg var på mange av dei stadene han skriv om i boka og møtte nokre av dei folka han fortel om.

Sjølv budde eg på Finnsnes og var ofte på Heimly folkehøgskole. Men i mi tid var det ikkje Rikvald Skaaheim, men Sverre Mortensen som var rektor. Gudmundsen fortel om rektor Skaaheim som tok med seg ei stilbunke og sette seg til å rette dei på romet til to gutar som ikkje kom heim til fastlagd tid. Sjølv var eg rektor på Hadsel folkehøgskole og opplevde også at elevar ikkje kom heim til rett tid, men den ideen kom eg aldri på.

I kveldens kommunestyremøte i Valle var det sju referatsaker. Ingen ville ha dei refererte i møtet, så då fekk ikkje lyttarane så mykje om kva dei handla om. Difor tenkte eg at eg kunne skrive om dei i kveld, sakene som vart handsama elles vart vedtekne samrøystes.

Først var det leigeavtalen mellom Kent Even Andersen og kommunen. Den var på ti sider, men truleg hadde folk fått med seg det meste. I papira låg det teikningar som syner korleis ombygginga blir, og det blir spennande å sjå 11. juni når butikken opnar.

Deretter var det ei sak om å etablere natursti ved Håheller. Ikkje bare skal det bli ein sti, det skal også setjast opp stolpar med informasjonstavler på to språk langs heile stien. Desse stolpane er eit særsyn, for dei er laga av to stokkar som er limte saman og så er det ei slisse mellom stokkane der det skal vere ei informasjonstavle som kan vippast ut av stokken når ein vil lese. I papira var det kart og forklaring på korleis det skulle bli.

Prestefossen kulturlandskap har fått tilskot, eg lurer på om det ikkje var over 300.000.

Så fekk vi vite at Namsfogden i Agder har lagt Setesdal til Midtre Agder og at det blir desse kontorstadene i vår region: Midtre Agder:
Vennesla og Iveland lensmannskontor, Torsbyvegen 16, Vennelsa
Lillesand og Birkenes lensmannskontor, Vestregate 15 B, Lille
Evje og Hornnes lensmannskontor, Verksvegen 4, Evje
Valle lensmannskontor, Kjellebergsvegen 12, Valle

Til slutt tek eg med at det var planar om ei vandreutstilling i samband med at det er 75 år sidan krigen slutta. På grunn av korona måtte dei planane leggjast bort. I staden vart det laga ei digital utstilling. Vandreutstillinga hadde nok ført til økonomiske utlegg for kommunane, den digitale utstillinga vart gratis.

Og her kjem stevet om referatsakene:

Ein mangt kan finne i referata
men ingen spurde og ingen prata.
Eit klubbeslag, det var alt vi fekk
før neste sak til handsaming gjekk.