Det var nokon som likte bloggen min med humor i går, så eg tenkte eg kunne fylle på med meir humor i dag. Difor leita eg litt på nettet etter boka som far skreiv, Muntre minner fra Fajansen. Helge la den ut, meiner eg å hugse, men eg fann den ikkje.

I staden fann eg ein lang artikkel om ein humorist i miljøet på Figgjo Fajanse, designeren Rolf Frøyland. Den var svært omfattande og gjekk gjennom mange av dekorane som Rolf utvikla gjennom sine mange år ved teiknebrettet der. Det vart også plass til ei lita historie frå matsalen, der folk ofte klaga på at maten hadde lite kjøt på kjøtdagane og lite fisk på fiskedagane. Ein dag var det ein som reiste seg opp og sa: De treng ikkje leite lenger i lapskausen, eg fann kjøtbiten.

Slik sett kunne vel bloggen vere ferdig for i kveld, men eg var også innom Normisjon sitt blad og fann ei ny soge i Kørners corner:

Regelmessige rier
Serine og Svend i Kopervik hadde etter hvert en stor barneflokk. Det var liv og røre i hjemmet fra morgen til kveld. Barna var høyt og lavt og var blitt født relativt tett.

Og nå vokste magen til Serine igjen. Avtalen var at Svend skulle ringe til sykehuset når riene ble regelmessige. Bilen stod klar. Bagen var pakket. Og svigermor var i beredskap. Og denne torsdagen kjente Serine det på seg at dagen var kommet.

I totida kommandert hun mannen til telefonen. Han slo nummeret til
sykehuset og forklarte saken så godt han kunne. Svend snublet
ofte i ordene. Men det var da han fikk spørsmålet om hvor ofte riene
kom at han svarte klokkeklart:
– Omtrent en gang i året!

Når eg les aviser, er det sjeldan eg droppar teikneseriane. Men i Fævennen er dei lite å samle på for tida, så dei får bare eit raskt overblikk. I Vårt Land er dei betre, både Zits, Knøttene, Professoren og Barnas Planet har mange gullkorn.

Eg har mange gonger tenkt at ein skulle kunne omforme dei til gode historier der forteljande tekst skapte bileta. Men det er ikkje så lett å få til. Eg er imponert over teikneserieskaparane som klarar å kombinere teikning og tekst til humor.

Av og til kjem eg over gode historier også. I Normisjon sitt blad, dei har ei spalte som heiter Kørners Corner. Der kjem det godbitar ein ikkje finn andre stader. I nr. 3 for 2018 fann eg denne:

Sprudleik på Sør-Karmøy var blitt gammel og mett av dage. Nå var han sengeliggende og det minket på dagene.

Men mens han lå der og funderte over livet, så kom det snikende inn en herlig lukt fra kjøkkenet: det duftet nystekte småkaker! Det beste han visste.

Sprudleik mobiliserte det han hadde av krefter. Han kjente allerede hvordan det knaste mellom tenne av søte, sprø kaker mens han sjanglet ut mot kjøkkenet. Og der lå de; et helt brett av nystekte serinakaker.

Det løp vann i munnen på gamle Sprudleik. Han skulle akkurat putte den første kaka i munnen med si skjelvende, bleke hånd da han hørte kona sin kvasse stemme: – Du røre ikkje kakene! Dei skal me ha i begravelsen!

Sjølv var eg ikkje på opninga av utstillinga Spelsau og samspel på Setesdalsmuseet i dag, men det gjorde visst ikkje så mykje, for det var 120 personar som møtte opp. Det kunne Reidun fortelje då ho kom heim i kveld etter ein innhaldsrik dag i Setesdal.

Ho drog herifrå i 9-tida og stoppa på Evje for å handle hos Lars Kile, så eg fekk bonus då ho kom heim. Så gjekk turen til Valle, ho hadde med kofter til husfliden og kunne konstatere at dei hadde lite utval av setesdalsgensarar, så ho kunne visst bare halde fram med strikkinga.

Ettersom ho ikkje er så ofte i Valle, nytta ho høvet til å gå innom den nye coop-butikken før det var tid til å dra til Rysstad. Og der var det stinn brakke. Fleire helsingar og talar var det også før folk kunne sjå utstillinga og etterpå få seg suppe og lefse og marsipankake til dessert.

Framover er utstilinga open i museet si opningstid 10-15. Frå juni er det sommarope. Mange som er interesserte i strikking for tida bør benytte høvet til å sjå strikka plagg, ikkje bare gensarar, men strikka plagg til alle formål. Høve til karding og spinning var det også, og om ein hadde lyst til å prøve strikking, låg det til og med strikkepinnar framme som ein kunne nytte.

Spelsau og samspill

Fredag opnar ei utstilling på Setesdalsmuseet vigd til Annemor Sundbø sitt arbeid med tradisjonar innan tekstil. Der vil du finne utstillinga frå fillehaugen hennar, den ho fekk då ho kjøpte Torridal Tweed og fekk eit tonn med gamle strikkeplagg som skulle lagast shhoddy av. I staden tok ho til å forske på mønster og gav etter kvart ut fleire bøker om emnet.

Ei bok skal kome i vår, men ho blir ikkje ferdig til utstillinga opnar, så Randi Myrum, som var i Valle Radio i går kveld og fortalde om utstillinga, rekna med at det blei boklansering seinare, også den på Setesdalsmuseet.

Etter det eg fekk med meg, står utstillinga i det romet der det før var kraftverksutstilling. Den er teken ned, den har hatt si tid.

Opninga på Setesdalsmuseet er fredag klokka 14. Då kan alle kome innom for å sjå utstillinga, og som vanleg når det er utstillingsopning serverer museet suppe og lefse.

I kveld var det slikt uvèr i Valle at då Niklos skule ta bussen for å kome i radioen, droppa han heile turen. Det lynte og tordna og regna, så han kunne ikkje bruke paraply, og å bli gjennomvåt før sending hadde han ikkje lyst til. Så då måtte Siri improvisere, og det var glitrande musikk ho hadde funne fram til erstatning for det Ludvig Nielsen-programmet Niklos hadde planlagt, Gloria av John Rutter.

I Kyrkjebakken-programmet fortalde Knut K. Homme om vandringa som Setesdal sogelag skal ha langs Kvinnåne i Homme laurdag. Han var ikkje klar over at det også er sykkelritt Kristiansand-Hovden den dagen og at det er mange trafikkrestriksjonar som folk må ta omsyn til om dei vil på vandring langs Kvinnåne.

Til slutt snakka Janne Johnsen frå Midt-Agder friluftsråd om møtet som skal vere på Sølvgarden om planane om Otra elvepark, eit friområde langs elva. Der kunne folk kome med innspel til aktuelle aktivitetar i tilknyning til elva.

Ludvig Nielsen var organist i Høvik kirke i perioden 1924-32, og i Ris kirke 1932-35. I årene 1935-76 var han organist og kantor i Nidarosdomen. Han regnes som initiativtager til Olavsfestdagene i 1963.

Han utga to plater med egne verker, og komponerte mye kirkemusikk: fem helaftens verker (kor, soli og orkester) og tallrike orgelverker, kantater og motetter. Blant bestillingsverkene var Konsert for orgel og orkester til Norges musikkhøgskoles 100-årsjubileum i 1983. Han underviste ved Trondhjems Musikkskole, i noen år også ved musikklinjen på Norges lærerhøgskole.

Nielsen var Ridder av 1. klasse av St. Olavs Orden,^[1] ridder av Dannebrogordenen, og mottok Norsk kulturråds musikkpris i 1976, Lindemanprisen i 1979 og Trondheim kommunes kulturpris i 1983. (frå Wikipedia)

I morgon har Niklos K. Besteland laga eit Postludium med musikk av Ludvig Nielsen. Han er på lufta klokka 20.30 i Valle Radio.

1. Frå den gamle Olavsmessa i Nidarosdomen: Predicasti Jesu care. Einstemmig gregoriansk song. Rex Olavus Gloriosi, arr. Per Steenberg. Nidaros domkor, dirigent Ludvig Nielsen
2. Ludvig Nielsen (1906-2001): Fantasi i koraltone, op. 33. Komponisten spelar på hovudorgelet i Nidarosdomen.
3. Høyr kor kyrkjeklokka lokkar. Frå samlinga Ni orgelkoraler, op. 5 Komponisten spelar på hovudorgelet i Nidarosdomen.

Eg håpar at du finn høve til å høyre programmet, som går live og ikkje vert lagt ut som podcast.

I det siste har det blitt mange datoartiklar på Setesdalswiki. I desse artiklane noterer me hendingar av ulikt slag i Setesdal, og i mai er det mange hendingar.

Mange tenkjer kanskje at då er ikkje leksikonet så interessant, men vi har vald å ta det med sjølv om det ikkje er tidlause fakta som står der, tvert imot.

Det krev meir å skrive ein artikkel om ein stad eller ein person. Men vi har fått nokre slike artiklar også.

Du kan finne oversikt over nye artiklar her

Når vårens varme i lufta vaknar;
du kanskje noko i tanken saknar.
Artiklar mange du finne kan
på denne wiki for møy og mann.

Men knapt om kjærleik er det du søkjer,
du ei i leksikon etterrøkjer.
Nei, då du bort må frå husets mur
og neppe leite på tastatur.

Dagen i dag ble en fin dag for alle som var ute og feiret den. Jeg holdt meg hjemme og fulgte sendingen på TV, det så ut til at det meste av landet hadde gode forhold for feiringen, så langt jeg fikk med meg derfra.

I kveld googlet jeg litt på 17. mai-taler. Da kom jeg over en tale som Akmar Ali hold ved Arkivet i Kristiansand. Fra densiterer jeg siste del:

Det kan være typisk norsk å være god. Men husk, det er forskjell på å være god, og å være selvgod. Vi skal være gode, men vi skal ikke tro vi er bedre enn andre folk eller nasjoner. Du skal ikke dømme noen før du har gått i deres sko. Det er bedre å tenne et lys enn å forbanne mørket, sies det. Det er en god regel for nasjonsbygging. Det er en god regel for identitetsbygging. En viktig leveregel er derfor å gjøre mot andre som du vil andre skal gjøre mot deg!

Dagen i dag skal vi minne oss på om at:

Vi skal møte nye naboer med et smil. Vi skal protestere dersom noen blir mobbet på skolen vår eller på arbeidsplassen vår.
Vi skal stå opp og stille opp for de svake og for de som er ensomme.
Vi skal bry oss om den som ikke ser ut til å ha det bra, og vi skal stå opp imot urett.
Vi skal stå sammen og støtte hverandre når det er tung og vanskelig og oppmuntre hverandre til å gjøre vårt beste.
Vi skal behandle alle mennesker med respekt, og vi skal tolerere de som er annerledes enn oss.
Vi skal streve for å opprettholde demokrati, fred og frihet.

Det er vi, alle oss, som er Norge. Det er vi som hver dag bestemmer hvordan Norge skal se ut.
Gratulerer enda en gang med dagen!

Gjennom livet har eg hatt mange bilar, men aldri japanske. Renault var min første og andre, så kom Ford i ulike variantar før eg fekk meg Citroen, det har eg vel hatt i minst ti år.

Men i dag gjekk eg over til Honda HR-V. Med åra har det blitt viktigare å finne ein bil som ein slepp å setje seg så langt ned i, ein blir gammal og stiv og støl, er det ikkje det det heiter i sangen.

Som eg har fortalt i ein blogg tidlegare, fekk eg problem med dyse nr. 4 og 2 på Citroenen. Eg kom meg til Mobile-verkstad i Sørlandsparken, og der forhandla dei også Honda. Dei tok min C5 i innbytte og plutseleg var eg altså eigar av Honda. I dag henta eg den, ein 2018-modell, så den var ikkje heilt sprellande ny, men hadde bare gått 11000 km, så eg trur det er ok.

Og så slepp eg å setje meg ned i den, eg kan setje meg inn i den. Eit anna pluss i høve til min gamle bil var at eg slepp å bøye nakken for å kome inn i den, det måtte eg i den gamle, for han var lågare i døropninga enn den Citroenen eg hadde før.

På desse åra har bilar utvikla seg svært mykje. Eg treng ikkje låse bilen, bare ta med nøkkelen, så låser den seg sjølv. Og ingen plass å stikke nøkkelen inn, startar ved å trykke på ein knapp. Lysa ordnar seg også autmagisk, så mykje er nytt og eg treng sikkert eit år på å finne ut av ting, men det går seg nok til. I alle fall var han fin å køyre då eg la vegen frå Sørlandsparken og heimover.

Jeg fortsetter med en dansk fortelling på bloggen også i kveld. Den er tankevekkende.

Der var engang en mand, der syntes, at hans kone var den bedste i verden til at lave mad. En dag, da han rigtig havde rost hende, føjede han til, at det vel kunne gå an at invitere Gud til middag, så han også kunne få glæde at hendes kogekunst. De bad så til Gud og inviterede ham til middag den følgende søndag.

Konen fik nu travlt med alle forberedelserne, og da søndagen kom, sad de i stadstøjet ved et veldækket bord og ventede. Pludselig bankede det på døren, og de skyndte sig hen for at lukke op. Uden for stod der en snavset tigger og bad så mindelig om lidt mad. “Tror du, at du skal gramse med dine beskidte fingre i den mad, vi har beredt til Vorherre”, skældte manden og jog tiggeren væk, Så satte de sig igen hen at vente, men der kom ingen den dag. “Måske var
maden alligevel ikke fin nok for Gud”, sagde manden til sin
kone. “Hvis vi gør os lidt mere umage, så vil han måske komme næste gang”. Så bad de om, at de måtte få deres ønske opfyldt næste søndag.

Nu fik konen travlt hele ugen med at gøre huset i stand og tilberede de lækreste retter. Da søndagen kom, trak de atter i stadstøjet og satte sig til at vente. Men det samme hændte som sidste søndag: Den eneste, der dukkede op, var den beskidte tigger, som de skyndte sig at jage bort. “Ja, vi har nok alligevel ikke forberedt os, som vi burde”, sagde manden, “men jeg ved, at din mad ellers er god nok til at glæde selveste Vorherre, så lad os prøve en tredje gang og gøre
alt, hvad der står i vor magt, for at gøre det så fint som muligt. Endnu en gang bøjede de hovederne og bad Gud om at besøge dem den næste søndag.

De ville så gerne have Gud til middag, så i hele den følgende uge gjorde konen alle tænkelige forberedelser, og manden hjalp hende så godt som muligt. Der blev skuret og skrubbet, bagt og braset, og da søndagen endelig kom, skinnede huset som nyt og duftede at den dejligste mad. Så satte manden og konen sig til bords og ventede i deres nystrøgne festklæder.

Endelig bankede det på døren, og de skyndte sig hen for at lukke op. Men det var igen den snavsede tigger, der stod og rakte hænderne ud mod dem. Manden i huset blev rasende og truede tiggeren at forsvinde i en fart. Men denne svarede: “Nu har I tre gange indbudt mig til at spise, og tre gange har I alligevel jaget mig væk”.

(Folkeeventyr fra Iringa, Tanzania genfortalt af Knud Ochsner).